Անապատի Օրագրից
Հմուտ էր դահիճը.
Լավ էր մտածել, շատ էր փորձարկել, անվերջ երազել,
Թե ինչպես է պետք վերջ դնել կյանքի այնպես, որ մինչեւ հոգին մարմինը լքի, անվերջ գալարվի,
Որ մինչեւ մարմինն իր վերջին շունչը փչի, ապրած կյանքի ամեն մեկ պահի շունչը անիծի,
Որ մինչեւ աչքին երեւացող վերջին պատկերը խամրի, անվերջ անիծի իրեն ծնողին: