Getting Attached..and Letting Go

Երկու շաբաթ եղաւ որ մենք հոս ենք: Ամէն երկու օր անփոյթ բայց կատաղի յանդիմանութիւն կ’ստանանք մեր խմբի ղեկավար Վաչէէն որ «պլոկ» գրենք: Օրէ օր, խումբի անդամները կը նստին ու կը գրեն, եւ տակաւին ես գաղաբար չունէի գրած նիւթիս մասին: Միայն գիտէի որ կ’ուզէի Հայերէնով գրել որովհետեւ տասը տարիէ Հայկական դպրոց գացած էի, եւ նաեւ Ամերիկա մեկնելէս աոաջ, իբր հա մալսարանի դաս ալ արի: Անկէ զատ հոս ըլլալս երաւակայութիւնէս աւելի հայրենիքիս կապած է: Իմ աոաջին գալո ւս առթիւ ամէն ծանօթներս ինծի ըսին ուր երթամ եւ ինչ ընեմ եւ որքան գեղեցիկ է ամէն ինչ: Հիմա որ հոս եմ, գիտեմ ճիշդ ինչի մասին կը խօսէին որովհետեւ սպասումներս գերազանցած են: Ուր որ երթանք ամէն կողմ գեղեցկութիւն կայ եւ հրաշալի է գիտնալով որ դալար դաշտերը եւ լեոներով որ շրջապատուած ենք, ամբողջութեամբ մեր հայրենիքին բնական գեղեցկութիւնն է: Վեոադարնալով Ճաւախքէն, մեր խումբը պիտի վիճաբանի որովհետեւ աոաջին անգամ ըլլալով լոգանքի կարք չունինք, եւ ամէնքնիս պիտի նստինք Տիկին Լիլիկին տունը եւ վստահաբար նոյն գաղաբարը պիտի անցնի մեր մտքէն – Ինչպէս այսքան շուտ անցաւ աոաջին շաբաթը: Կարծես թէ դեո նոր Կիւմրի հասանք, բաժնուելով մեր միւս խումբէն որ արդէն մտերմացած էինք իրենց հետ, գալով օտար շրջանի, եւ հիմա արդէն եկրորդ շաբաթն է: Դժուար պիտի ըլլայ բաժանուիլ ամէն այս պզտիկներէ որ կ’ուզենք մեր հետը տուն բերել եւ մեկնիլ մեր տունէն: Սակայն, պիտի ձգենք գիտնալով որ ճիշդ բան մը ըրած ենք եւ այս պզտիկներուն առիթ տուած ենք որ ամառնին վայելէն: Շարունակել մեր յաջորդ քայլին, պիտի կրկնենք նոյն ծրագիրը գիտնալով որ այս նոր Շուշիի պզտիկները ինչպէս պիտի ըլլան, բայց գիտենք որ անմիջապէս պիտի սիրահարուինք ամէնուն հետ, եւ շատ հաւանաբար նոյն բանը պիտի պատահի Պրոշիանի մէջ ալ:

Ուր որ երթանք կը կապուինք պզտիկներուն հետ, եւ որովհետեւ կ՝ընենք բոլորս մէկ միասին եւ մէկ նպատակով մեր գործը աւելի դիւրին կ՝ըլլայ: Պզտիկներուն ժպիտները տեսնելը եւ  ամէն օր իրենց հրճուած ձեւով մեզ դիմաւորելը մեր բոլորին սիրտը կը հալեցնէ եւ կ’անդրադարձնէ օրէ օր որ ճիշդ որոշումը ընտրած եմ Youth Corps-ին մաս կազմելուն եւ ամառս Հայաստան անձնելը: Քանի մը շաբաթէն երբ մեկնինք ու երթանք մեր Ամերիկայի տուները 1Յ նոր ընտանիքը անդամներէս պիտի բաժնուիմ եւ նորէն կեանքս մինակս պիտի շարունակեմ ու մինակս որոշումներ առնեմ նորէն:

We have been here for about two weeks now. Every other day we get a nonchalant yet wrathful scolding from our group leader, Vache, to write a blog. Day by day, every one in my group has been sitting there writing their blogs, and yet, I had no idea what to write about. I just knew that I wanted to write in Armenian because aside from going to an Armenian school for ten years of my life and taking a college course Armenian class the semester before coming to Armenia, being here has linked me to my homeland more than I could have ever imagined. I kept getting told how beautiful everything was and where to go and what to do, it being my first time here. Now that I’m here, I know exactly what everyone was talking about because everything has exceeded my expectations. Everywhere we go, there is beautiful scenery all around- and its heartwarming knowing that the greenest fields and all around mountains are all a part of our country’s natural beauty. As we return from our wonderful weekend in Javakhk, we’re going to fight over our for-the-first-time-unscheduled shower list and sit down at Digin Liligs house and I promise you the same thought is going to go on in every one of our heads – how did the first week fly by so quickly ?? It feels like just yesterday that we arrived in Gyumri, splitting away from those we had gotten so close with in Yerevan, and coming to an unfamiliar city, and now it’s week two. We are going to have a hard time separating from all the kids we want to bring home with us and leaving what has become our home. However, we’re going to leave knowing that we have done something right and made a part of all these kids’ summer. As we move on to the next step of our program’s journey, we are going to repeat the cycle by being nervous about what these new kids in Shushi are going to be like, but know that we are instantly going to fall in love with every single one of them, and the same thing will probably happen in Broshyan too.

Everywhere we go we are getting attached, but it’s easy to move on to the next step because we do it as a whole group – we do it as a family. Seeing the kids smile and having them run up to you to give you the biggest hug just makes our hearts melt and makes me realize over and over every day that I made the right decision by wanting to be a part of Youth Corps and spending my summer in Armenia. Now once we leave Armenia and go our separate ways it’s going to feel weird knowing that each and every one of us now has to adjust to what comes next on our own.

Meghry Achekian